Αυτό που σίγουρα μπορεί να πει κάποιος για την εποχή μας είναι ότι δίνεται πολλή σημασία στην εξωτερική εμφάνιση και πιο συγκεκριμένα στην ομορφιά. Αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια τα γυμναστήρια, τα ινστιτούτα αισθητικής, οι πλαστικοί χειρουργοί κάνουν χρυσές δουλειές και η συντριπτική πλειοψηφία αντρών και γυναικών ξοδεύει τεράστια ποσά σε ρούχα, παπούτσια και λοιπά αξεσουάρ. Από όλους αυτούς πόσοι είναι εκείνοι που μπορούν να γοητεύσουν πραγματικά; Λίγοι, για να μην πω ελάχιστοι…
Υπάρχουν άνθρωποι που ναι, σε εντυπωσιάζουν με την ομορφιά, την κομψότητα, τους λεπτούς τρόπους τους αλλά αρκούν λίγα λεπτά μαζί τους και όλο αυτό εξαφανίζεται. Αντιθέτως, υπάρχουν άλλοι που αυτό που σε τραβάει δεν είναι η ομορφιά τους, αλλά κάτι πολύ μικρό, ένα βλέμμα, μία κίνηση, μία λάμψη στα μάτια, που διεγείρουν ένα ανεξερεύνητο μέχρι εκείνη τη στιγμή συναίσθημα, το οποίο, ενώ νομίζεις ότι θα καταλαγιάσει όση περισσότερη ώρα περνάς μαζί τους, εντείνεται. Ακόμα και η σεξουαλική έλξη, αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε σεξ απίλ, δεν είναι αρκετή. Ναι, είναι μέρος του παιχνιδιού της γοητείας, αλλά μόνη της δε φτάνει.
Η γοητεία είναι μία μορφή μαγνητισμού, μία έλξη που βασίζεται όχι στην εξωτερική εμφάνιση που σου προσδίδουν τα ρούχα, το μακιγιάζ, τα προσποιητά χαμόγελα και οι στημένες πόζες, αλλά στην εξωτερική εμφάνιση που στοιχειοθετείται από την αντανάκλαση αυτού που έχεις μέσα σου. Και ακριβώς το ίδιο ισχύει και για την ερωτική έλξη. Σε μια ταινία του 1955 που λέγεται «Πικνίκ», ένας περιπλανώμενος φτάνει σε μία μικρή πόλη της Αμερικής και κάνει ό,τι δουλειά βρει για να ζήσει. Η εμφάνισή του είναι κάτι περισσότερο από ταπεινή αλλά ο τρόπος που κινείται και μιλάει ασκεί απίστευτη έλξη στις γυναίκες. Σχεδόν καμία δεν μπορεί να του αντισταθεί, κι αυτό γιατί απλά διαισθάνονται ότι είχε έντονη ζωή, ότι έχει γνωρίσει τον κόσμο όπως δεν θα τον γνωρίσουν ποτέ εκείνες, ότι μπορεί να καταλάβει την ψυχή τους. Είναι το παρελθόν του αυτό που τον κάνει να φαίνεται γεμάτος σήμερα, αυτό που τον κάνει ό,τι είναι σήμερα. Η Δυσδαιμόνα ερωτεύεται τον Οθέλλο μόνο τη στιγμή που της διηγείται τη ζωή του, η Ναυσικά τον Οδυσσέα όταν καταλαβαίνει ότι η ψυχή του βασανίζεται, η Μέριλιν δεν έπαιζε ρόλους αλλά πρόβαλλε την προσωπικότητά της.
Η γοητεία ξεκινά να αναπτύσσεται όταν το άτομο που έχεις απέναντί σου αφήσει να φανεί κάτι που εξιτάρει τη δική σου φαντασία. Αλλά αυτό το κάτι πρέπει να είναι αληθινό, πρέπει να είναι το εσωτερικό αυτού του ατόμου. Η γοητεία δεν μπορεί να υπάρξει όταν κάποιος χρησιμοποιεί τεχνητά μέσα ή όταν προσποιείται, ούτε καν αν είναι καλός ηθοποιός. Γεννιέται μόνο τη στιγμή που αυτό που λέει ή δείχνει ένας άνθρωπος αντικατοπτρίζει αυτό που έχει μέσα του. Τελικά ναι, η γοητεία είναι παιδί της αλήθειας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου